Bij de oprichting van de Europese Centrale Bank (ECB) werden sceptici gesust met het idee dat de ECB het Bundesbank-model over zou nemen. Gezien de reputatie en de prestaties van de Bundesbank viel daar veel voor te zeggen. Het model dat zij hanteerden hield in dat de centrale bank onafhankelijk van politici opereert en dat de bank maar 1 taak heeft: prijsstabiliteit. Eigenlijk kon er daarom al bij de oprichting van de ECB gezegd worden dat zij niet op de Bundesbank lijkt. De taak van de ECB is namelijk: “…het handhaven van prijsstabiliteit. Onverminderd het doel van prijsstabiliteit ondersteunt het Europees Stelsel van Centrale banken het algemene economische beleid in de Unie.”

Het resultaat van deze extra regel is het volgende: This means that if official price inflation rates are low, the ECB can and actually must print money in order to support economic policies. If price inflation is low and there is unemployment, the ECB must ease its policy stand. In contrast, the Bundesbank only has to focus on price stability with its instrument (Bron: The Tragedy of the Euro). Hiermee behaalden politici hun langbevochten controle over de printpers en was de bank allesbehalve onafhankelijk. Dit werd natuurlijk niet meteen duidelijk maar over de jaren is het wel te zien. Een voorbeeld hiervan is het veranderen van de ‘targetinflatie’ in 2003 van 0 tot 2% naar net onder 2%.

Het beste voorbeeld dat de ECB niets meer gemeen heeft met de Bundesbank is misschien wel dat wat zich vandaag heeft afgespeeld. De ECB heeft bekend gemaakt in te grijpen op de obligatiemarkt zonder enige limiet gesteld te hebben. Bij dit besluit was Bundesbank-president Jens Weidmann als enige van de 17 andere bankpresidenten tegen. We kunnen nu wel concluderen dat de ECB definitief niet op de Bundesbank lijkt en daardoor ook niet de reputatie van die bank verdient.